O actor de Cervantes ten graza ata cando fala en serio e arte para improvisar. Falta lle fai porque non hai cabeza que garde todo o que ten entre mans.
FONTE: PILAR CHEDA - EL PROGRESO - 23/OCT./22
Oswaldo Digón é desa xente que sorrí pola rúa e vai despexando as nubes. Actuou no San Froilán e foi profeta na súa terra porque as gargalladas que provocou podían escoitarse desde a súa casa de Cervantes.
A que anda estes días?
A mil cousas. Primeiro, comeza a xira de outono da obra de teatro Fariña e estaremos percorrendo España. E en decembro estrearei un experimento que mezcla comedia e improvisación. Trátase de montar un texto no momento con tres ou catro premisas que me dea o público en cada actuación.
Entón nunca será o mesmo?
Nunca. Serán únicos e irrepetibles. Aínda que sexan dous pases seguidos serán diferentes. Empezamos en Santiago e faremos xira. Tamén estou preparando un proxecto para Política Lingüística que se titula Aí falaches, Castela@, no que montamos escenas teatrais a partir de viñetas de Castelao. E tamén farei un espectáculo de amor con Pepe Capelán e Tito Róber. Será unha especie de first dates co público.
E dálle a cabeza para todo?
É cuestión de organizarse, porque todo é parte do mesmo. Tamén estou dando clases na escola de improvisación que fundamos este ano na Coruña, traballando nun texto sobre a historia de Galicia, e nos espectáculos habituais da sala Garufa, onde toco co meu grupo de rock. E continúo coa xira de Outra movida, que é parte do que se puido ver en Lugo no San Froilán.
Entre tanto ir e vir, prestoulle parar en Lugo?
Foi unha marabilla, unha noite máxica. Xa actuara outras veces en Lugo, pero nunca na rúa, e aí, ao pé da muralla, con moitísima xente... grazas ao público de Lugo sentinme coma os Rolling Stones, unha estrela de rock.
E vai moito por Cervantes?
Sempre que podo. Teño alí os meus pais. E fago de embaixador. O outono é das épocas máis bonitas para visitar Os Ancares e contemplar as cores das árbores.
Hai algo que faga sempre que vai?
Si, non paso sen sacar fotos. Tamén me encanta mirar o ceo. Nos Ancares hai unhas noites de estrelas impresionantes, pero tamén é certo que se cubre enseguida. Podes estar vendo de todo e de repente pecharse de nubes. Eu vou sempre con cámara e prismáticos.
A realidade supera todo o que podes inventar, tanto en comedia como en drama
Hai algo dos Ancares no seu traballo ou é todo personaxe?
É todo inventado, pero con base na realidade. Hai máis de min, do que vexo, que é o que me leva a contar historias. A realidade supera todo o que podes inventar, tanto en comedia como en drama.
Agora sen máscara xa se pode ver o sorriso da xente. Acabouse a escusa, agora hai que conseguilo.
Si, sempre, non hai escusa. A risa hai que traballala e non todo vale. As máscaras e o público separado daban unha sensación rara. Cando o público puido volver aos teatros había un ambiente máis reprimido, pero en canto se creaba a atmósfera do espectáculo a xente esquecíase ata das gomas que lle mancaban as orellas. Pero agora dá gusto ver os sorrisos e a xente arrexuntada.
Teño lido que ten unha cruzada contra os profesionais da tristura. Que tal vai iso, hai avances?
Non hai avances. O que é triste leva esa xenética e non hai por onde collelo. Non podo con ese carácter agrio, con eses que piden un sol e sombra e toman só a sombra, xente que non saúda. Eu sorrío pola rúa e gústame cando me cruzo con alguén que tamén o fai. É san.
Deixou un posto de funcionario para facer rir á xente. Aínda non se arrepentiu?
Non, é unha decisión de vida que tomei por esgotamento, porque cheguei ao meu límite e non estaba ao cen por cen. Pero teño moi bos recordos dos dez anos que estiven traballando na área de Cultura do Concello de Sada.
A Cervantes vou sempre con cámara e prismáticos. Hai noites de estrelas impresionantes
Nese momento traballaba moito con nenos. Por que cambiou para o público adulto?
Os contacontos para nenos foron a mellor escola que puiden ter. Era unha oportunidade para contar historias e son un público sorprendente. Cos ollos abertos, atentos a todo, obrigándoche a cambiar o relato cos seus razoamentos... Cambiei para o público adulto pola necesidade de contar o que me acontece a min.
Hai algo que queira facer sobre o escenario e que aínda non puido?
O meu soño é ser unha estrela do rock and roll, e son outra cousa por circunstancias da vida. Como non teño voz para cantar toco o baixo. A miña ilusión é ser quen de interpretar unha peza espectacular, que me chamen para os circuítos de jazz, pero non teño nivel nin dedos para iso. En Fariña toco algo, é unha escala moi sinxela, moi lonxe da miña intención de converterme en estrela.
Pois se hai vocación é cuestión de ensaiar.
Aí estamos.
De tal pau...
► Oswaldo Digón naceu en Cervantes, ten alí a súa familia e vai con frecuencia. "Admiro o traballo duro da xente dos Ancares, gústame o sentido colaborativo que teñen cando se levan ben. Cando se levan mal pode pasar de todo", di.
► O escenario da súa infancia foi a montaña luguesa e nela mamou a retranca. O seu pai tenlle falado moito da vida nas pallozas. Escoitando o relato queda claro que o cómico de Cervantes tivo un bo mestre: "O meu pai naceu nunha palloza. Conta que un día pasou un coche por debaixo de onde estaba o berce e levouno enriba. Aló foi o meu pai ata que parou nunhas pedras. Se non aínda hoxe o andarían buscando. Eu sempre lle pregunto como se lembra diso e responde: porque durmín no berce ata os 14 anos".