Fonte: La Voz de Galicia, SUSO VARELA, 10 de maio de 2015.
O inminente recoñecemento do Camiño Norte e do Primitivo como Patrimonio da Humanidade así como o traballo que desenvolven varios colectivos para que se oficialice o camiño de inverno, polo sur da provincia desde Ponferrada, puxo de actualidade os últimos descubrimentos sobre unha variante do Camiño Francés que circulou pola comarca dos Ancares.
Integrantes do colectivo Patrimonio dous Ancares mantiveron onte reunións con persoas dos concellos de Baralla, Becerreá e As Nogais co fin de pór en valor o citado camiño e promover unha campaña para que as institucións, especialmente a Xunta, téñano en conta. O acordo ao que chegaron onte apunta a que trasladarán escritos aos concellos de Pedrafita, As Nogais, Becerreá e Baralla, así como á Deputación e aos partidos políticos da comarca, co fin de que se involucren «e tratar dás actuacións que se poden acometer para logo solicitar á Xunta que inclúa non seu catálogo esta variante, coas distintas desviacións, do Camiño Francés. Estamos convencidos de que esta ruta axudaría a dinamizar cultural e economicamente a comarca dúas Ancares».
O historiador Xabier Moure, integrante do colectivo Patrimonio dous Ancares, recorda que a única obra medieval que describe o Camiño Francés é o Liber Sancti Iacobi (século XII), que define o camiño en Galicia polo Cebreiro, Liñares, alto de San Roque, Hospital dá Condesa, Padornelo, alto do Poio, Fonfría, etcétera.
Pero para evitar esta ruta tan dura, especialmente no inverno, coñécese outro camiño, a coñecida como vía de Künig, que fai referencia ao monxe da zona de Alsacia Herman Künig von Vach, quen tras unha peregrinaxe a Compostela redactou unha guía no ano 1495 dirixida principalmente, explica Moure, aos peregrinos alemáns. Esta guía leva por título O libro da peregrinación de Hermann Künig. «Nela recolle lugares, distancias e posibilidades de pousada, se ben lestes detalles van disminuíndo gradualmente a medida que se vai afastando do punto de partida». Este monxe partiu de Suíza, cruzou Os Alpes e a través da Vía Tolosana entrou na península por Roncesvalles, seguindo o trazado habitual.
Un camiño, máis suave
Moure explica que a partir de Pedrafita, e para evitar o frío e a dureza do percorrido, Künig describe un camiño máis cara ao norte: «A dúas leguas atopas un lugar. Dende alí andarás outras cinco leguas, entón atopas un lugar situado sobre un empinado monte». Moure di que o primeiro tramo, de dúas leguas (uns 9 km.), levaría ata o castelo de Doncos, «situado non camiño medieval para defender aos peregrinos e asociado a unha lenda dun sarraceno que secuestrou e matou a unha moza que ía cara Compostela; as restantes cinco leguas é a distancia ata Becerreá, situada "nun empinado monte"?, onde se atopa ou mosteiro cisterciense de Penamaior».
Künig salta no seu guía de Becerreá a Lugo (Lucas), da que sinala, explica Moure: «"Alí, alén dá ponche, hai unhas augas termais?, aconsellando ?que ao lado dous baños, pases por unha ponche (a ponte romana), tes aí nove leguas ata a cidade destruída. Alí atoparás un hospital que non ten moito valor?, posible referencia a Melide (non 1467 vos Irmandiños derrubaron as murallas dá vila e destruíron ou castelo».
Xabier Moure considera que esta variante dos Ancares do monxe transcorrería tanto polo camiño medieval como por tramos da antiga vía romana XIX.